De vercommercialisering van de Mount Everest

Een ticket naar de top

Begin de jaren negentig zijn organisaties als Mountain Madness en Adventure Consultants commerciële expedities beginnen opzetten op 's werelds hoogste berg. Met de belofte dat 100% van de klanten de top effectief haalt zorgde het ervoor dat burgers die de zestigduizend dollar konden ophoesten hun ticket naar de top van Everest kochten. Burgers zonder enige klimervaring.

Bottleneck

De kleine 'weather window', de dagen waarop goed weer wordt voorspeld op Everest, zorgde ervoor dat de vele expedities hun summit bid op dezelfde dag planden. De onervarenheid van de 'klanten' had dan weer als gevolg dat het klimtempo te traag was, waardoor de klimbegeleiders een moeilijke keuze dienden te maken. Terugkeren en hun belofte van 100% slaagkans niet waarmaken of doorgaan en te laat op de top aankomen waardoor ze nog moeilijk het kamp zouden bereiken. De druk van concurrerende organisaties dwong hen tot het laatste en de gevolgen kennen we inmiddels. Een van de grote oorzaken die hen later werd verweten was de bottleneck die was ontstaan op de Hillary Step, een technisch stuk net onder de top van Everest. Onervaren klanten hadden hier heel wat moeite mee en verloren kostbare tijd. Tijd die ze niet hadden.

Les geleerd?

Twintig jaar later stellen we echter vast dat dezelfde problemen zich op Everest nog steeds voordoen. Commerciële expedities maken nog steeds een groot deel uit van het Everest Base Camp. Iets waar de Nepalese regering geen probleem mee heeft gezien er tienduizend dollar wordt betaald per vergunning en dit een grote bron van inkomsten is voor het anders arme land. De catastrofale rampen van 2014 en 2015 kostten nog meer slachtoffers dan twintig jaar geleden en grote veranderingen werden geëist. Helaas werd hier enkel maar een leeftijdgrens van achttien jaar mee bedoeld.