Een alpiene ervaring in Chamonix - Mont Blanc

Het dorp, gelegen in een vallei in de Franse Alpen, wordt omringd door charmante bergdorpjes die zo op een postkaart kunnen staan. Dagjestoeristen hebben inmiddels terug de terrasjes op Place Balmat terug ingepalmd, genietend van een raclette of een overprijsd glaasje Chautagne. Hun hoofd is gedraaid naar de bekende skyline met de Aiguille du Midi en de Mont Blanc die de vallei domineren. Deze laatste is de reden waarom ik in Chamonix vertoef. Ik heb me ingeschreven voor een alpiene cursus waarbij de beklimming van de Mont Blanc op het programma staat. Mijn eerste echte alpiene ervaring.

Acclimatiseren op de Gran Paradiso

Er wordt ons de komende drie dagen goed weer beloofd en dus kunnen we met een gerust gemoed naar Italië trekken om onze acclimatisatieklim te starten. Het plan is om de Gran Paradiso te beklimmen, de nodige basisklimtechnieken die we nodig hebben op de Mont Blanc aan te leren, en ons goed te acclimatiseren om over drie dagen aan de Mont Blanc te kunnen beginnen. Eens aangekomen in Valsavaranche beginnen we meteen aan onze tocht naar hike naar de Vittorio Emanuele II-hut. Met onze trekking poles bij de hand kronkelen we ons de vele hoogtemeters omhoog richting de eerste en enige hut waarin we zullen overnachten vooraleer we een summit bid plaatsen. Eens aangekomen bij de rifugio krijgen we de tijd om ons te settelen in onze vierpersoonskamertjes met telkens twee stapelbedden. Daarna worden we buiten verwacht met al ons klimmateriaal bij ons om de basistechnieken van het klimmen aan te leren. Het aandoen en wandelen met crampons aan, leren in cordee wandelen, elkaar zekeren, het opbergen van ons materiaal in de rugzak zodat alles snel beschikbaar is…

Om 04.30 in de ochtend staan we op, trekken we onze verschillende lagen kledij aan die ons tegen de kou moet beschermen. Wetende dat ik niet snel koud heb besloot ik een fleece trui in de rugzak te steken in plaats van hem al aan te trekken. Na een kort en nerveus ontbijt begeven we ons naar de inkom van de hut waar alle ice axes, trekking poles en schoenen gemeenschappelijk verzameld werden. Als ik mijn schoenen wil nemen waar ik ze had achtergelaten blijken die echter verdwenen.

Ik kijk of ze niet verplaatst zijn geweest maar al gauw blijken ze wel echt vermist. Iets wat je echt niet kan hebben als je met een strak tijdsschema aan een summit bid wil beginnen. Na meer dan een half uur kwijt te zijn met het zoeken naar de schoenen restte me enkel nog de keuze om een ander paar uit te kiezen. Vreemd genoeg zat er in het grote assortiment geen enkele keer mijn eigen maat. Uiteindelijk 'leen' ik dan maar een paar die iets te klein zijn. De groep heeft al een voorsprong van zo'n 45 minuten, wat onze gids zelf ook nerveus maakte. Zonder ook maar een keer halt te houden (we hadden ook niets anders verwacht) en met een stevig tempo halen we onze teamgenoten net op tijd in om ons met een touw vast te maken. Vanaf nu wordt het een stuk steiler en gaan we per vier verder.

Na uren klimmen komen we aan het laatste steile stuk: een stevige sneeuwhelling gevolgd door een stuk rotsformatie die naar de top leidt. Eens we aan de rotsformatie aankomen laten we onze trekking poles en ice axe achter en mogen we beginnen aan wat rock scrambling: over rotsen klauteren met handen en voeten. En dat op 4000 meter hoogte terwijl de diepte met slechts één verkeerde stap verwijderd is. Iets waar iedere normale mens nu hoogtevrees van zou krijgen. De knop is echter al een tijdje omgedraaid waardoor we enkel nog aan de top denken. Wat klauterwerk later sta ik op de top van de Gran Paradiso.

Op naar de Mont Blanc

Door een brand die had gewoed in Les Houches drie dagen vooraleer mijn klimcursus begon, krijgt mijn beklimming van de Mont Blanc een twist in het verhaal. Tijdens de briefing legde mijn Franse gids immers uit dat door diezelfde brand de kabel van de Bellevue kabellift beschadigd is geraakt. Daarom dienden we de Tramway du Mont Blanc in Le Fayet te nemen, een treint die ons meeneemt tot Nid’Aigle. Door herstellingswerken gaat hij niet verder dan het Bellevue station op 1794m, de halte waar we normaal gezien pas op dezelfde trein stappen om ons daarna zo’n 600 hoogtemeters hoger te brengen. Het enige alternatief: de normaal gezien drie uur durende hike naar de Refuge de Tête Rousse beginnen vanaf Bellevue…

Laat in de namiddag komen we aan in de Refuge de Tête Rousse. De goede stemming die er al de hele dag in onze groep heerste krijgt een deuk als onze gids nog meer slecht nieuws brengt tijdens de laatste briefing voor de summit bid. 'Er wordt slecht weer verwacht boven de Mont Blanc. En dat tot zaterdag.' Het betekende dat ook onze reservedag die we hebben voor het slechte weer ons niet kan helpen. Christian stelt voor om omstreeks 3u ‘s nachts al te vertrekken in plaats van 4u30. Het plan is om te klimmen naar Refuge du Goûter en daar te kijken of het nog loont om verder te klimmen. 'Maar', zegt hij, 'de kans dat er morgen iemand de top effectief zal halen is zeer klein.' Ieder team overlegt samen met hun gids de mogelijkheden van morgen. Eén team beslist om er morgen niet aan te beginnen. Te vermoeid. Ook bij Ruben, mijn klimpartner steken er twijfels op. Ik overtuig hem echter om nog vroeger van start te gaan. Om het slechte weer voor te zijn. Onze gids knikt. 'Om 1u15, klinkt dat goed?'

Met in het achterhoofd dat we met een goed tempo kunnen klimmen als het moet, dat we van hoogteziekte vaak nooit iets voelen, geloof ik nog in een goede afloop. Ondanks het feit dat we amper geslapen hebben, zijn we erg gefocust op ons doel. Amper vijf uur na onze briefing, om 2u30 am, beginnen we met onze klim op de Aguille de Goûter, een 700m hoge rotsformatie.

Al gauw komen we aan het beruchte ‘Grand Couloir’ op 3400 meter waar continu rotsblokken naar beneden vallen. Ik kijk naar boven om te zien of er iets zou vallen maar door de duisternis zie ik niets. Onze gids zet zijn eerste stappen als hij plots door een donderend geluid abrupt stopt. Enkele kleine rotsblokken vallen net voor hem naar beneden. Als we nog niet volledig wakker waren geweest bij het begin van de klim, dan is het hierna wel het geval. Twee uur en vijftien minuten duurde het vooraleer we de Goûter Hut bovenaan op de Aiguille bereikten. Nog vroeg in de ochtend en dus in het donker gaan we de hut binnen om wat van ons materiaal achter te laten. We eten en drinken wat in de inkomhal van de hut vooraleer we verder klimmen. Het weer is nog steeds goed en met het terrein dat iets makkelijker is geworden, twijfel ik niet meer aan onze kansen. Na uren klimmen bereiken we opnieuw een bergkam. De laatste. De vermoeidheid heeft ondertussen ook mij te pakken. Aan de ene kant ligt Frankrijk, aan de andere Italië met Courmayeur en ik kan nog net mijn voet corrigeren wanneer deze even naar beneden dreigt te schuiven. Het is een wake-up call. Geen tijd voor fouten hier.

Nog even concentreren. Met een slakkentempo zetten we onze beklimming verder. De bergkam wordt vlakker. Wat verder zien we het pad niet meer omhoog gaan. We hebben de top gehaald! Na bijna acht uur te hebben geklommen heb ik eindelijk mijn doel bereikt. Voor heel even verdwijnt de vermoeidheid door de adrenaline die door mijn lijf stroomt. Ik geniet van het panorama waar ik maanden voor getraind heb. Wolken mogen dan wel een groot deel van het alpiene landschap verbergen, de omliggende besneeuwde bergtoppen bezorgen me een kippengevel. Dat ik ondertussen erg veel krachten heb gebruikt wordt opnieuw duidelijk wanneer we de afdaling inzetten. De top bereiken is pas de helft, zo stelt een welbekend gezegde in het bergbeklimmen.